جای این کارها در خلوت است
شما در بیداری دیدید؟ ایشان فرمود: از_بیداری_هم_بالاتر!»
مرحوم آیت_الله_بهجت که خود یکی از شاگردان آیت_الله_کمپانی بود، در مورد استادش این چنین فرموده است: «او خیلی متعبد و اهل عبادت بود. من پیش از آن که سر درس ایشان بروم، در روضه ی منزل ایشان شرکت می کردم…
خود ایشان روزی فرمودند:
من در ایوان نجف به سجده رفته بودم، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را دیدم که به من فرمودند:
جای این کارها در خلوت است.
در این بین کسی از آقازاده ها که در مجلس بود از ایشان پرسید:
شما در بیداری دیدید؟ ایشان فرمود:
از_بیداری_هم_بالاتر!»

چگونه از غیبت شونده دفاع کنیم ؟

آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

[منظور از عبارت] عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَین علیه‌السلام، معلوم است. این زمین به این وسیعی کجایش عند قبر الحسین است؟ همین‎که شخص شروع کرد به قرب قبر حسین علیه‌السلام، عند قبر الحسین صادق است.

خصوصاً، اگر طوری باشد که مثلاً یادم می‎آید در اربعین، کربلا به‎اندازه‎ای شلوغ می‎شد و به‎اندازه‎ای اجتماع می‎شد که از همان جایی که آدم از اتومبیل پیاده می‎شد، مثلاً همان گاراژی که مطابق [و روبه‎رو] با در قبلۀ صحن حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام است، از آنجا ابداً دیگر کسی نمی‎توانست حرکت بکند و بیاید، مگر در غایت صبر و طمأنینه که آیا بگذارند یک قدم جلو برود یا نه؟! مثل همان که می‎گویند اگر سوزن بیندازید به زمین نمی‎رسد.
از آنجا تا به صحن چقدر مسافت است؟ از صحن تا خود حرم چقدر مسافت است؟

حالا اگر یک‎ وقتی چنین شد و انسان قادر نبود راه برود ـ ‎همین الآن هم اگر راه را باز بگذارند، شاید جمعیت برسد به اینجا که خدا می‎داند از چند فرسخی این‎طور ازدحامی می‎شود که آدم نمی‎تواند قدم‌ازقدم بردارد ‎‎ـ بر همۀ این‎ها عند قبر الحسین علیه‌السلام صادق است، خصوصاً در مواقع ضرورت که آدم می‎فهمد عند قبر الحسین علیه‌السلام است.
منبع : مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت قدس‌سره

قناعت اولین راه زندگی خوش
روایت معروفی در مورد درب های بهشت در بحارالانوار آمده است که پیامبر صلی الله و علیه وآله فرمودند: بهشت هشت درب دارد و بر هر درب چهار نکته نوشته شده است. مکتوبات نخستین درب چنین است: هر کاری راهی دارد و راه زندگی چهار چیز است:
1- قناعت 2- حق گویی 3- ترک کینه 4- مجالست با اهل خیر (بحار الانوارج8،ص144)
بنابراین اولین راه زندگی خوب، قناعت است. مال و ثروت باید در خدمت بشر و دین باشد نه این که وسیله تباهی و فساد قرار گیرد، قناعت ثروت بی پایان است که روان انسان را آرامش بخشیده و مانند دوستی مهربان همواره انسان را از سقوط نجات می دهد، انسان قانع سرمایه ای بی پایان دارد.

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در توصیف روزگار دولت مهدی علیه السلام فرموده است: خداوند بی نیازی را در دل های بندگان قرار می دهد. (بحارالانوار ج51ص84) این در حالی است که پیش از ظهور روحیه آزمندی و زیاده طلبی عامل مؤثری در رقابت های غلط و انباشتن اموال بر روی هم و انفاق نکردن آنها به نیازمندان بوده است که باعث اختلاف طبقاتی شده و مشکلات فراوانی در جامعه مسلمین به وجود آورده است و این که اسلام پرداخت خمس و زکات را واجب کرده به این علت است که افراد جامعه تقریبا در یک سطح قرار گرفته و ثروت های انبوه در جایی نماند در حالی که افرادی گرسنه مانده اند.

حضرت علی علیه السلام افزون بر تصریح به این حقیقت که حریص هرچند همه امکانات دنیا را در اختیار داشته باشد باز فقیر است، می فرمایند: خوش ترین زندگی را کسی دارد که خداوند متعال نعمت قناعت را به او عنایت کرده است و نیز می فرمایند: به جستجوی بی نیازی برخاستم، آن را جز در قناعت ندیدم. شما هم قناعت کنید تا بی نیاز شوید. بنابر این چه خوب است با قناعت در زندگی هم به آرامش رسیده هم زمینه ظهور حضرت را فراهم کنیم.

صفت پسندیده قناعت
قناعت، از فضیلت های مهم اخلاقی و صفات پسندیده انسانی است که از گرفتار شدن انسان به رذیلت دنیا دوستی که ریشه همه خطاهاست جلوگیری می کند. قناعت یعنی اکتفا کردن به کم و پرهیز از زیاده روی. در رهنمودهای اولیای الهی با تعابیر مختلفی از فضیلت و ارزش قناعت سخن به میان آمده و تأکید شده است که بهترین زندگی را کسی دارد که به صفت قناعت آراسته است وگرنه انسان های حریص و آنهایی که در تمام لحظات زندگی به دنبال تحصیل ثروتند، اگر تمام دنیا را به آنها بدهند سیر نمی شوند و در نتیجه لحظه ای در زندگی از آرامش و آسایش برخوردار نیستند.
قناعت‏ اگر در تمام مراحل زندگى (پوشاک، خوراک، مسکن، شهوات، تمایلات نفسانى، ثروت، ملک) صورت بگیرد؛ ریشه طمع و شهوت و هوا‏هاى نفسانى قطع شده و با آسایش خاطر و راحتى تن و دل مى ‏توان توجه کامل به عالم روحانیت و لقاء پروردگار محبوب پیدا کرد. باید متوجه شد که به مقتضاى حدیث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که فرمودند: دو گرسنه هرگز سیر نمی شوند؛ یکی جوینده علم و دیگر جوینده دنیا، طالب دنیا از نظر علاقه و محبت قلبى هرگز سیر نخواهد شد اگر چه تمام دنیا را مالک باشد، زیرا دنیا محدود است، ولى علاقه و طلب همیشه در ازدیاد و شدت بوده و تمام ‏شدنى نیست و طالب دنیا پس از دارا شدن تمام دنیا مى‏ باید باز به همان مقدار قناعت‏ کرده، و حرص و طمع خود را محدود نماید. پس چه بهتر است که این امر (قناعت‏) در همان مرحله اول صورت گرفته، و پس از بدست آوردن ضروریات وسائل زندگى، حرص و طمع و شهوت و علاقه خود را محدود کرده و از فعالیت بیجا و زحمت و مشقت بى‏ نتیجه خوددارى نموده و خود را مبتلا و گرفتار نسازد. استفاده از دنیا به مقدار حاجت و لزوم در زندگى است و اضافه بر آن غیر از تحمل زحمت و مشقت نتیجه ‏اى ندارد.