می گفتید همین که دستهای کوچولویت به شبکه های ضریح برسد، من زیارت کردم.
#حرم فقط با شما
برایم کفش های چراغی خریده بودید و من روی صحن ها می دویدم. ماچم که می کردید، زبری ریش هایتان روی صورتم رد می انداخت، خودم را عقب می کشیدم و می گفتم بابابزرگ من بوسیخی دوست ندارم! هر وقت می آمدیم مشهد، شما دستم را می گرفتید و می آوردید حرم.

بچه بهانه گیری بودم. توی حرم یک جا بند نمی شدم هی از اینور به آنور. هرجا می رفتم شما پا به پایم می آمدید. حرم فقط با شما کِیف می داد، مثل مامان نمی گفتید بشین بچه جان، خسته ام کردی! گاهی روی قالی های حرم، دوزانو می نشستید تا هم قد هم شویم و با من بازی کنید. دستم را بلند می کردم و می گفتم من از شما بزرگتر شدم بابا بزرگ.

می خندید و باز زبری ریش هایتان، صورتم را قلقلک می داد. مرا روی شانه هایتان می گذاشتید و تا نزدیکی ضریح می بردید. مرا به سمت ضریح بلند می کردید تا دستم به شبکه ها برسد، می گفتید همین که دستهای کوچولویت به شبکه های ضریح برسد، من زیارت کردم. حالا بیست سال از آن وقتها گذشته و شما هیچکدام از این خاطره ها را به یاد نمی آورید ولی من همیشه یادم می ماند که حرم فقط با شما کیف می دهد، بابا بزرگ!