مبلغان راستین نه از مردم می ترسند و نه از حاکمان

کسی که مى ‏خواهد تبلیغ کند باید سخن خود را بگوید و از کسی هم نترسد، تا مباد در اثر ترس چیزى را که خدا واجب کرده نادیده بگیرد. و باید در انتظار فشار از سوى دیگران هم باشد و براى روبرو شدن با آن خود را آماده سازد. کمترین این فشارها پراکنده شدن مردم از اطراف او و تنها ماندنش یا زندان و شکنجه و تبعید از سوى حاکمان ستمگر و فاسد است. استقامت در برابر این ها به رسیدن به اهدافش در دنیا یعنى هدایت مردم و دگرگون ساختن ایشان و در آخرت به راهبرى آنان به بهشت جاوید منتهى مى‏ شود.

از این رو آیه 39 سوره احزاب به یکى از مهمترین برنامه‏ هاى عمومى انبیاء اشاره کرده، مى ‏فرماید: «پیامبران پیشین کسانى بودند که تبلیغ رسالت هاى الهى مى‏کردند و از او مى‏ ترسیدند و از هیچ کس جز خدا واهمه نداشتند»(الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ). یعنی ای پیامبر تو نیز در تبلیغ رسالت هاى پروردگار نباید کمترین وحشتى از کسى داشته باشى هنگامى که به تو دستور مى ‏دهد یک سنت غلط جاهلى را درهم بشکنی هرگز نباید در انجام این وظیفه کمترین نگرانى از ناحیه گفتگوى این و آن به خود راه دهى که این سنت همگى پیامبران است.

اصولا کار پیامبران در بسیارى از مراحل شکستن این گونه سنت ها است و اگر بخواهند کمترین ترس و وحشتى به خود راه بدهند در انجام رسالت خود پیروز نخواهند شد قاطعانه باید پیش روند، حرف هاى ناموزون بدگویان را به جان خریدار شوند و بى اعتنا به جوسازی ها و غوغاى عوام و توطئه فاسدان و مفسدان به برنامه‏ هاى خود ادامه دهند چرا که همه حساب ها به دست خدا است. لذا در پایان آیه مى ‏فرماید: «همین بس که خداوند حافظ اعمال بندگان و حسابگر و جزا دهنده آن ها است»(وَ کَفى‏ بِاللَّهِ حَسِیباً). این تعبیر دلیلى است براى این موضوع که رهبران الهى نباید در ابلاغ رسالات خود وحشتى داشته باشند چون حسابگر زحمات آن ها و پاداش دهنده خدا است.

این آیه دلیل روشنى است بر اینکه شرط اساسى براى پیشرفت در مسائل تبلیغاتى قاطعیت و اخلاص و عدم ترس و وحشت از مردم است مبلغ باید جز از خدا از هیچ کس ترسی نداشته باشد. آن ها که در برابر فرمان هاى الهى خواسته ‏هاى این و آن و درخواست های بى رویه گروه‏ ها و جمعیت ها را در نظر مى ‏گیرند، و با توجیهاتى حق و عدالت را تحت تاثیرافکار و اعمال آن ها قرار مى ‏دهند، هرگز نتیجه اساسى نخواهند گرفت، هیچ نعمتى برتر از نعمت هدایت نیست، و هیچ خدمتى برتر از بخشش این نعمت به انسانى نمى ‏باشد، و به همین دلیل پاداش این کار برترین پاداش ها است.

لذا در حدیثى از امیر مؤمنان(ع) مى ‏خوانیم: «هنگامى که رسول خدا (ص) مرا به سوى یمن فرستاد فرمود با هیچ کس پیکار مکن مگر آن که قبلاً او را دعوت به سوى حق کنى، به خدا سوگند اگر یک انسان به دست تو هدایت شود براى تو بهتر است از تمام آنچه خورشید بر آن طلوع و غروب مى ‏کند».(1) و باز به همین دلیل است که مبلغان راستین باید نیازى به مردم نداشته باشند و نه ترسى از هیچ مقامى که آن نیاز و این ترس بر افکار و اراده آن ها خواه و ناخواه اثر مى ‏گذارد. یک مبلغ الهى به مقتضاى: «وَ کَفى‏ بِاللَّهِ حَسِیباً» تنها به این مى ‏اندیشد که حسابگر اعمال او خدا است، و پاداشش به دست او است، و همین آگاهى و عرفان به او در این راه پر نشیب و فراز مدد مى ‏دهد.

علی کفشگر فرزقی

منبع: تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، ج‏17، ص:330